Lucía Vilariño Alvaredo

Por el camino de una mar tranquila,
¡cuántas veredas hacia ti!
Por el desierto de una noche obscura,
¡cuántas estrellas donde ir!
Por la eterna influencia de los tiempos,
¡cuántos instantes para partir!
En el mar nuestro de cada primavera,
en el desierto de la noche inmensa,
en el tiempo que al albur nos lleva,
¿cuál el camino bajo el cielo?,
¿cuál es la estrella o el lucero?,
para partir, ¿cuál el momento?
Por el camino de una mar tranquila,
¡cuántas veredas hacia ti!

Sender, R.J., (1935).

Pregunteille ao meu compañeiro por entón. Esta consulta xerou nel certo malestar que provocou que se sentira máis cuestionado que coa capacidade de expresar unha reflexión meditada e vivida sobre o que o amor podía ser. Eu entristecínme e pensei ao mesmo tempo que amar tiña máis que ver con coidar as diferenzas e as fraquezas, aquilo que non gosta tanto da outra persoa ou que a fai diferente, que nun envorco súbito -e bastante narcisista- do entusiasmo -por se queda algunha dúbida, propio-. Neste sentido e interpretando a Benjamin, amar era máis parecido a aloumiñar as contrapartes máis escuras e menos desexadas, as que non locen nin brillan ao momento porque requiren do tempo e talento para ser descobertas. «…Es justamente aquí, en lo imperfecto y reprochable, donde anida la arrebatada emoción amorosa del amante…»

Todas las miradas están puestas en la resolución que lidera Ocasio-Cortez pero, ¿es esta una propuesta novedosa?

Parvo o último. Algunhas das medidas que pouco a pouco se van descubrindo da autoproclamada «Revuelta de la España Vaciada» devólvenme á miña máis tenra xuventude, alá polos anos noventa e moitos. Recordan o que pasaba por entón? Eu medraba coa decadencia dunha familia de clase media que, se ben non lle tiñan moito aprezo a Aznar, o seu estilo de vida non era tan distinto ao dos votantes-tipo do PP, e no fondo encantáballes escoitar que España ía ben. A miña familia era o soño cumprido de calquera parella de aldeáns afectados polo desarraigamento e habitados pola ecuación que se piso, que se outro e vendo o anterior e lle saco, entón que se chalete, e xa os dous coches, tres! Superada unha infancia de escaseza, con esforzo persoal e dedicación por obviar e eliminar calquera indicio de pailán, de galego, os homes e se cadra tamén as mulleres podían avanzar, ascender, vivir na metrópole, prosperar.