Lucía Vilariño Alvaredo

Choro de pena. Apénanme os homes e en menor medida as mulleres. Apenados todos, agora, que buscades refuxio nos nosos brazos. Nos nosos corpos fortes que sosteñen o voso, o propio, o de todos, e que ademáis abeiran a vida. No interior gardámolo todo, e iso nótase. Por isto ansiades posuírnos, xogades a tentar desarmarnos, a coñecernos con trampulladas de uliscón. Debe ser moi difícil comezar así: “Querida señora Milena: la lluvia, que ha durado dos días y una noche, acaba de cesar, probablemente solo de modo provisional; sin embargo es un acontecimiento digno de celebrarse, y yo lo celebro escribiéndole”. Kafka puido dar a razón ao seu medo porque soubo coidalo ao mesmo tempo, é dicir, “tratar de explicar que no debo tenerlo”. -¿Qué puede haber en mí digno de ser amado?, preguntouse. -Eso, sin embargo, sí lo es. Falar dos ‘infernos’ dende unha ‘esperanza intranquila’ que é a ‘vida boa’ cando é compartida. En moi poucos momentos se lle deu, e a quen si?, pero cantos máis poden recoñecer o amor na súa soidade.

Por el camino de una mar tranquila,
¡cuántas veredas hacia ti!
Por el desierto de una noche obscura,
¡cuántas estrellas donde ir!
Por la eterna influencia de los tiempos,
¡cuántos instantes para partir!
En el mar nuestro de cada primavera,
en el desierto de la noche inmensa,
en el tiempo que al albur nos lleva,
¿cuál el camino bajo el cielo?,
¿cuál es la estrella o el lucero?,
para partir, ¿cuál el momento?
Por el camino de una mar tranquila,
¡cuántas veredas hacia ti!

Sender, R.J., (1935).

Pregunteille ao meu compañeiro por entón. Esta consulta xerou nel certo malestar que provocou que se sentira máis cuestionado que coa capacidade de expresar unha reflexión meditada e vivida sobre o que o amor podía ser. Eu entristecínme e pensei ao mesmo tempo que amar tiña máis que ver con coidar as diferenzas e as fraquezas, aquilo que non gosta tanto da outra persoa ou que a fai diferente, que nun envorco súbito -e bastante narcisista- do entusiasmo -por se queda algunha dúbida, propio-. Neste sentido e interpretando a Benjamin, amar era máis parecido a aloumiñar as contrapartes máis escuras e menos desexadas, as que non locen nin brillan ao momento porque requiren do tempo e talento para ser descobertas. «…Es justamente aquí, en lo imperfecto y reprochable, donde anida la arrebatada emoción amorosa del amante…»

Todas las miradas están puestas en la resolución que lidera Ocasio-Cortez pero, ¿es esta una propuesta novedosa?

Parvo o último. Algunhas das medidas que pouco a pouco se van descubrindo da autoproclamada «Revuelta de la España Vaciada» devólvenme á miña máis tenra xuventude, alá polos anos noventa e moitos. Recordan o que pasaba por entón? Eu medraba coa decadencia dunha familia de clase media que, se ben non lle tiñan moito aprezo a Aznar, o seu estilo de vida non era tan distinto ao dos votantes-tipo do PP, e no fondo encantáballes escoitar que España ía ben. A miña familia era o soño cumprido de calquera parella de aldeáns afectados polo desarraigamento e habitados pola ecuación que se piso, que se outro e vendo o anterior e lle saco, entón que se chalete, e xa os dous coches, tres! Superada unha infancia de escaseza, con esforzo persoal e dedicación por obviar e eliminar calquera indicio de pailán, de galego, os homes e se cadra tamén as mulleres podían avanzar, ascender, vivir na metrópole, prosperar.